We staan op het punt te vertrekken bij de kinderopvang. Ik draag mijn zoontje op mijn arm en wil de leidster gedag zeggen. Mijn zoontje blijft staren naar het raam, de blik in zijn ogen. Iets heeft zijn interesse gewekt. Hij  beweegt zijn armen heen en weer. De leidster reageert op zijn bewegingen en zwaait naar hem. Dag Hugo, dááág, tot de volgende keer...  

Jammer

De reactie van de leidster is begrijpelijk. Het lijkt misschien op zwaaien. Echter is zijn blik gefocust op iets bij het raam. Zijn gezicht laat ook niet merken dat hij bezig is met gedag zeggen tegen zijn leidster. Hij blijft stug wapperen met zijn armen, want hij wordt niet goed begrepen.

Net als brabbelen

Net als bij brabbelen. Wanneer een kind zich niet begrepen voelt, blijft hij het met brabbelen proberen. En proberen en proberen. Tot de frustratie zo hoog opgelopen is dat zowel de ouder of opvoeder als het kind ongelukkig zijn met de situatie. Het invullen van wat we denken wat kinderen bedoelen, wordt snel gedaan. Maar hebben we het altijd juist? 

‘Ik vertel het je… met gebaren.’

 Ik vertel het je… met gebaren

Een woord omzetten in gesproken taal is erg moeilijk. Een woord omzetten in gebarentaal is makkelijker. Zelfs nog vóórdat kinderen kunnen brabbelen, kunnen ze al vertellen met gebaren. Het maken van gebaren ontstaat namelijk vanuit de grove motoriek:

• Eerst alleen met de armen, ver van het lichaam
• Dan komen de handen erbij
• En vervolgens met de vingers en dichter op het lichaam

Om het gebrabbel te ondersteunen, kunnen kinderen dus gebaren gebruiken. Zie het als een soort ‘ondertiteling’. De spraak, de fijne motoriek, komt hierna. En wees niet bang dat een kind later gaat praten omdat hij gebaren gebruikt. Uit onderzoek is gebleken dat het de spraak versnelt en de woordenschat van een kind vergroot. Maar daar vertel ik later meer over.  

Ik zwaai niet, maar zie een…

Hugo beweegt zijn armen en zijn blik is op het raam gericht. Ik kijk met hem mee. Er is veel te zien in de richting waar hij naar kijkt. Door het raam zien we buiten een speeltuin met schommel en glijbaan, een boom, een bal en in de verte een paar huizen. De gebaren die hij maakt, maakt duidelijk wat zijn aandacht écht heeft. Dat stickertje in de hoek. Op het raam geplakt. Het is een eendje. En dat is waar zijn blik op gefocust is.

De leidster mist in dit geval aansluiting bij zijn beleving. Ik neem het haar niet kwalijk maar vind het wel jammer. Gelukkig heb ik gezien wat hij bedoeld en bevestig dat ik begrijp wat hij ziet. En met zijn grote glimlach die hij nu laat zien, weet ik dat hij zich ook begrepen voelt.  Bedankt Hugo. Voor je duidelijkheid. Ik begrijp je.